Categorie: "Ontmoetingen met Ajax-sterren"

‘Eerst zag ik de halfblote dame, toen Peter Hoekstra’

Peter Hoekstra

ONTMOETINGEN MET AJAX-STERREN, een serie over intrigerende ontmoetingen met Ajacieden in het wild. In deel 3: Peter Hoekstra. 

Mijn ontmoeting met Peter Hoekstra dateert uit begin 1996. De blonde linksbuiten had kort daarvoor de (licht omstreden) overstap gemaakt van PSV naar Ajax.

Trainer Louis van Gaal had Hoekstra uit Eindhoven gehaald ter vervanging van de zwaargeblesseerden Marc Overmars en Martijn Reuser. Bij PSV had Hoekstra de concurrentieslag verloren van Boudewijn Zenden en hij aaste op eerherstel in Amsterdam.

Ik ontmoette de destijds 23-jarige Ajacied in een filiaal van de Albert Heijn in Amsterdam-Oost. Een AH-vestiging die inmiddels niet meer bestaat, wat het historische gehalte van deze ontmoeting alleen maar groter maakt.

Slippers
Bijna alle benodigde boodschappen zaten al in mijn mandje en ik was mij aan het oriënteren op de diepvriesproducten, toen ik een stuk verderop een lange blonde jongen door de AH zag lopen. Hij viel op doordat hij een blauwe trainingsbroek en slippers droeg, met daarin witte sokken.

Een typische vrijetijdsoutfit van een profvoetballer dus, en al snel realiseerde ik me: dat is Peter Hoekstra! Die vroeger tamelijk vervelende maar technisch begaafde PSV’er die sinds kort bij Ajax speelt! Goh, bij mij in de AH, dan woont ‘ie vast in de buurt.

Met een slimme beweging dook Hoekstra de vrije ruimte van de zuivelafdeling in, waardoor ik hem niet meer zag en me weer kon concentreren op de viandellen en de röstirondjes.

→

‘Frank Rijkaard stak een sigaret op en knikte vriendelijk’

Frankie (foto: Mutari)

ONTMOETINGEN MET AJAX-STERREN, een serie over intrigerende ontmoetingen met Ajacieden in het wild. In deel 2: Frank Rijkaard. 

Mijn ontmoeting met Frank Rijkaard was op 2 oktober 1993. Het was in Paradiso, Amsterdam, waar de Amerikaanse band The Breeders die avond een puik optreden gaf.

Het was een mooie herfst. Rijkaard was in de zomer verrassend teruggekeerd van AC Milan naar Ajax, waar hij nog twee jaar wilde vlammen voordat hij zijn kicksen aan de wilgen zou hangen. Het ging uitstekend met Ajax, waar het legendarische team van 1995 langzaam vorm kreeg.

Pixies
Op die bewuste avond gaven The Breeders een fris en vrolijk concert in Paradiso. De band van Kim Deal (bassiste van The Pixies, de favoriete band van Frank Rijkaard) had met Canonball op dat moment zelfs een klein hitje in Nederland.

Het was middernacht toen ik na het concert op de rechtertrap in de hal van Paradiso ging zitten om een sigaretje te roken. Dat kon toen nog in concertzalen en niemand keek er ook vreemd van op. Ik keek uit over de vrolijke menigte in de drukke hal, toen mijn oog opeens viel op iemand die op de trap aan de andere kant van de hal zat. Het was Frank Rijkaard.

Nonchalant
Verbijsterd keek ik naar de imponerende Ajax-legende, die relax op de trap zat te ouwehoeren met een vriend. Frank Rijkaard! De man waarvoor ik dat jaar voor het eerst een seizoenkaart had aangeschaft!

Ik moest iets doen, ik moest hem spreken, bedanken, of in ieder geval een goedkeurende blik toewerpen. Ik stond behoedzaam op en was van plan om zeer nonchalant de trap af, en de trap van Frank op te gaan lopen.

→

‘Louis van Gaal vernederde mij tegenover mijn hele team’

(Foto: Paul Blank)

Een nieuwe serie: Ontmoetingen met Ajax-sterren. In deel 1: Louis van Gaal. ‘Pas in 1992 kwam het weer goed tussen Louis en mij.’

Mijn ontmoeting met Louis van Gaal dateert uit 1983. In het schoolvoetbaltoernooi van Amsterdam stuitte mijn schoolteam in de eerste ronde op de Don Bosco-school. De gymnastiekleraar en dus ook voetbaltrainer van die school uit (toen nog probleemwijk) Amsterdam-Oost was Louis van Gaal.

Louis was voor mij als 12-jarige vaag bekend als modale Sparta-voetballer met een grote mond en een markant hoofd. Hij was in ieder geval een echte celebrity want hij speelde dus wel even eredivisie.

Kampfgeist
Ik stond die dag opgesteld als rechtsachter, en deed dat in alle bescheidenheid niet onverdienstelijk. Ik was technisch niet echt heel sterk, maar met mijn Kampfgeist wist ik een en ander wel te compenseren. Desondanks ging onze eerste poulewedstrijd, tegen een school waarvan ik de naam niet meer weet, geflatteerd met 0-3 verloren.

Het tweede duel tegen Don Bosco was daarmee meteen beslissend. De ploeg van Van Gaal had z’n eerste wedstrijd overtuigend met 5-0 gewonnen en speelde af en toe in één-keer-raken-combinaties die ik pas in de jaren 90 weer terugzag bij Ajax.

Timide
De eerste helft hielden we desondanks goed stand. Vanaf de zijlijn schreeuwde Van Gaal constant tactische aanwijzingen het veld in. Mijn gymleraar, Bert, stond er timide bij. Ik had mijn directe tegenstander redelijk onder controle, tot 5 minuten voor rust.

→