We wisten al een tijdje dat het niet goed gaat met Bruno Silva, maar nu heeft de stoere verdediger in een interview met de Uruguayaanse krant El Observador het hele verhaal eens verteld. En daar word je niet echt vrolijk van.
Zijn overgang van FC Groningen naar Ajax ging met veel tumult gepaard. Vervolgens kwam hij in Amsterdam niet helemaal uit de verf, mede door de stormachtige opkomst van Gregory van der Wiel. Heel vervelend, want in feite is Bruno Silva een uitstekende verdediger. Of was? Zoals het nu er voorstaat moet de 31-jarige Uruguyaan vrezen voor blijvende invaliditeit na een enorme fout in een Nederlands ziekenhuis.
In februari werd hij geopereerd aan zijn schouder, waarbij hij een infectie opliep. Hij kreeg daarvoor antibiotica mee maar bleef last houden. Zijn arm werd steeds dikker en na twee dagen kreeg hij koorts.
Bruno Silva in El Observador:
‘Ik ben toen teruggegaan naar het ziekenhuis. Het bleek een ernstige aandoening. Ze deden tests en de infectie was behoorlijk vergevorderd. Ik was erg ziek, had helemaal geen kracht meer. Ik moest in een rolstoel. Mijn nieren waren gestopt met werken, ik ben aan een sonde geplaatst. Ik wist wel wat er gebeurde, maar had geen kracht om iets te doen. Op een gegeven moment wilde ik mijn voet bewegen, maar dat lukte niet. Ik besefte dat er iets helemaal mis was.’
‘Ik was helemaal opgeblazen. Mijn handen zagen eruit als bokshandschoenen. Mijn normale gewicht is 66 kilo en in het ziekenhuis woog ik 93. Alle zwellingen waren een gevolg van de infectie.’
Silva lag ruim 3 weken in het ziekenhuis. Een week nadat hij was ontslagen begon hij bij Ajax aan zijn herstel te werken.
‘Ik was gelukkig omdat ik in leven was. Maar ik kon niet meer dezelfde dingen doen als vroeger. Mijn oefeningen waren minimaal.’
‘Ik heb geen kraakbeen meer in mijn schouder. Ik heb een enorme artrose. Ik had lange tijd de hele dag iemand nodig die mij met van alles hielp. De kans dat ik ooit weer speel, is heel klein. Ik doe vier uur fysiotherapie per dag. Ik doe er alles aan om terug te komen, maar ik weet niet of dat lukt.’
‘Mijn taak is nu om de kwaliteit van het leven te verbeteren en om de dagelijkse dingen zo goed mogelijk te kunnen doen. Ik kan geen dingen beetpakken die op ooghoogte of hoger liggen. Mijn dochtertje kan ik niet optillen of naar bed brengen. Mijn arm zal nooit meer de oude zijn.’
Lees ook:Live Blog: Sparta – Ajax