Vroeger stonden de data voor interlandwedstrijden van het Nederlands Elftal rood omcirkeld in mijn agenda. Na de afgelopen twee wedstrijden van Oranje heb ik besloten om niet meer thuis te blijven voor dit soort wanvertoningen. Ik ben dan ook een blij man; ik hoef me voorlopig niet meer te ergeren aan Marco van Basten en consorten. Vanaf nu is het weer al Ajax wat de klok slaat. Te beginnen met komende zaterdag als de uitwedstrijd tegen Heracles op het programma staat. Op zich een leuke wedstrijd waar ik met een goed gevoel naar uit kijk. Enige minpuntje vind ik dat de wedstrijd op kunstgras wordt afgewerkt. Ik weet niet, ik vind dat gewoon niks. Of, zoals een zeker iemand me ooit eens zei: Voetbal op kunstgras is als sex met een opblaaspop.

Een beetje bluf en branie op zijn tijd is niet erg. Maar af en toe kan je het ook overdrijven. Zoals gisteren bijvoorbeeld, nota bene direct na de beschamende vertoning tegen Albanie. Wesley Sneijder liet met een stalen gezicht optekenen dat dit voor de Albanezen toch wel de wedstrijd van hun leven moet zijn geweest. Pardon? Alsof het een geweldige eer is om tegen dit Nederlands Elftal te mogen voetballen. Alsof de Albanezen in het verleden en in de toekomst niet tegen betere tegenstanders moe(s)ten spelen. Soms lijkt het net alsof het Nederlands Elftal zichzelf een wereldtopper waant. →